Ale na przykład puzon wchodzi również w skład instrumentalny orkiestr symfonicznych, kameralnych, zespołów jazzowych i rozrywkowych. Jego potencjał brzmieniowy pozwala na wykorzystywanie w wielu stylach i gatunkach muzycznych.
Nauka gry
Do grania na puzonie potrzebna jest dobra wydolność układu oddechowego, ponieważ dźwięki generowane są za pomocą dmuchania w ustnik. Na początkowym etapie nauki warto więc używać puzonu tenorowego, który nie wymaga zbyt silnego zadęcia. Ćwiczenie układu ust rozpoczyna się na samym ustniku. Później stopniowo trzeba opanować pracę innych grup mięśniowych twarzy. Łatwiejszym do gry puzonem jest odmiana wentylowa, w której strumień powietrza regulowany jest za pomocą zamykania palcami trzech zaworów - podobnie jak w trąbce. Ale o wiele większe możliwości interpretacyjne stwarza puzon suwakowy. Zbudowany jest z dwóch metalowych długich rurek, które połączone ze sobą tworzą kształt zbliżony do litery S. Ruchomą częścią instrumentu jest suwak, który skraca lub wydłuża strumień powietrza, co generuje tony o różnej wysokości. Dzięki płynnemu ruchowi suwaka, na takim puzonie da się uzyskiwać środki wyrazu artystycznego takie jak legato i glissando. Naukę najlepiej zacząć od ćwiczeń pojedynczych długich dźwięków w wolnym tempie. Później można przejść do realizowania kolejnych stopni gamy durowej w technice portato lub staccato. Warto korzystać z zapisów nutowych prostych utworów, gdzie widnieją oznakowania sposobów artykulacji oraz znajdują się inne wskazówki do opanowania techniki gry.
Niuanse brzmieniowe
Najpopularniejsze są puzony sopranowe w stroju B. Skrajnie niskie brzmienia umożliwia puzon doppio zwany również kontrapuzonem. Uniwersalne zastosowanie mają puzony tenorowe w stroju B i altowe w stroju Es. Są też basowe w stroju F lub Es. Ostre brzmienie puzonu charakterystyczne jest dla muzyki jazzowej. W innych zespołach rozrywkowych można zastosować tłumik który sprawia, że dźwięk jest bardziej matowy. Znaczna głośność tego instrumentu jest walorem przy zastosowaniu go w orkiestrach marszowych. Za pomocą puzonu da się też generować subtelne tony o przyjemnej barwie. Dlatego wykorzystuje się go również do wykonywania utworów solowych z towarzyszeniem akompaniamentu fortepianowego albo pierwszoplanowych partii w orkiestrach symfonicznych.